مقاله ای جامع در مورد زیست شناسی اضطراب (پارت اول)

زیست شناسی اضطراب

زیست شناسی اضطراب: اضطراب هم حالت ذهنی و هم جسمی انتظارات منفی است که از نظر ذهنی با افزایش برانگیختگی و انتظار منفی شکنجه شده به نگرانی و از نظر جسمی با فعال شدن چندین سیستم بدن مشخص می شود و همگی در راستای تسهیل مقابله با یک موقعیت ناشناخته یا نامطلوب است.

این حالت دفاعی است که توسط مدارهای عصبی ترس اداره می شود و با درک نادرست یا برآورد بیش از حد تهدید از جانب محیط، دنیای درونی بدن، یا از دنیای درونی فکر فعال می شود. اضطراب یک پاسخ طبیعی به تهدید است و ناراحتی که ایجاد می کند برای جلب توجه و تحریک یک واکنش محافظتی است.

اما اغلب اوقات، اضطراب بیش از حد، یا پایدار، یا نامناسب با چیزی است که باعث آن شده است، و در عملکرد روزمره اختلال ایجاد می‌کند و گاهی ناراحتی ناشی از اضطراب، رفتارهای ناسازگارانه، از اجتناب از موقعیت‌های تهدید زا گرفته تا سوء مصرف مواد، را به وجود می‌آورد.

تعدادی از ساختارهای عصبی در اضطراب نقش دارند، اما آن چیزی که به آن رنگ عاطفی قوی می دهد آمیگدال است. قشر پیش پیشانی منطقی و متفکر، مسئول تفسیر ماهیت تهدید و تنظیم یک واکنش رفتاری است. سایر نواحی مغز نیز به تهدید پاسخ می‌دهند و سیگنال‌هایی که تولید می‌کنند، پاسخ استرس را روشن می‌کنند و تمام سیستم‌های بدن را برای مبارزه یا فرار فعال می‌کنند (زیست شناسی اضطراب).

محققان بر این باورند که هرکسی می تواند یک دوره اضطراب ناتوان کننده را تجربه کند. اما به نظر می‌رسد برخی افراد تمایل به اضطراب دارند بدین صورت که سیستم‌های دفاعی آن‌ها که احتمالاً توسط ژن‌ها یا خلق و خوی تنظیم شده، و یا در اثر تجربه اولیه، احتمالاً به دلیل فعالیت بیش از حد یا کم‌فعال برخی از ناحیه‌های مغز آماده هستند تا موقعیت‌های خنثی را بیش از حد به عنوان تهدیدآمیز تفسیر کرده و یا واکنش بیش از حد به موقعیت های تهدید کننده بدهند.

با اضطراب در مغز چه اتفاقی می افتد؟

هنگامی که آمیگدال اطلاعات دریافتی را به عنوان یک تهدید علامت گذاری می کند و یا به دلیل واکنش بیش از حد، حتی در غیاب تهدید به این نتیجه می رسد یک زنگ هشدار می فرستد و بسیاری از مناطق دیگر مغز را مطلع می کند تا برای اقدام دفاعی آماده شوند. طوری عمل می کند که گویی ممکن است زندگی شما در خطر باشد. هیپوتالاموس سیگنال را به صورت عصبی و هورمونی ارسال می کند و پاسخ استرس را تنظیم می کند.

در نتیجه آن، ضربان قلب افزایش می یابد. فشار خون بالا می رود. تنفس تند می شود. نواحی در ساقه مغز روشن می شوند و شما را در حالت هوشیاری بالا قرار می دهند (زیست شناسی اضطراب). هیپوکامپ (خانه حافظه) از تجربیات گذشته استفاده می کند تا ماهیت تهدید را در زمینه قرار دهد. قشر جلوی مغز، که تمام اطلاعات را برای ایجاد تفسیری منسجم از رویدادها و سازماندهی یک واکنش رفتاری مناسب دریافت می‌کند، می‌تواند احساس تهدید و درجه پریشانی را تضعیف یا تقویت کند.

در مغز مضطرب (چه از طریق تحریک بیش از حد سیستم پاسخ به استرس، فعالیت مواد شیمیایی عصبی مختلف، اختلالات در مدارهای عصبی، یا غیرفعال کردن جمعیت‌های سلولی خاص در قشر جلوی مغز) آمیگدال اساساً بر قشر جلوی مغز غلبه می‌کند.

چه مناطقی از مغز در بروز اضطراب نقش دارند؟

اضطراب زمانی شروع می شود که پردازشگر عاطفی مرکزی که به نام آمیگدال شناخته می شود (یا به اصطلاح “آمیگدال گسترده” که هسته بستر استریا ترمینالیس (BNST) را در بر می گیرد) محرک های دریافتی از دنیای درونی یا بیرونی را به عنوان یک تهدید تفسیر می کند. سیگنال پریشانی به بسیاری از قسمت های دیگر مغز از جمله هیپوتالاموس فرستاده می شود که به نوبه خود سیگنال را با روشن کردن سیستم عصبی سمپاتیک به بقیه بدن ارسال می کند (زیست شناسی اضطراب)

ترشح اپی نفرین (آدرنالین) از غدد آدرنال بدن، مغز را به هوشیاری، تیز کردن حواس و نیاز به مراقبت بیش از حد از محیط می کشاند. آمیگدال همچنین با هیپوکامپ (مخزن حافظه) ارتباط برقرار می کند که می تواند سیگنال تهدید را در زمینه آرامش بخش قرار دهد یا خیر.

به طور معمول، قشر جلوی مغز، که محل عملکرد اجرایی است، از طریق اتصالات متقابل زیادشان، بر خروجی عاطفی آمیگدال کنترل می کند. اما سیگنال‌های احساسی منفی ناشی از آمیگدال فعال شده، تقویت‌شده توسط انتقال‌دهنده عصبی تحریک‌کننده گلوتامات، عملکرد شناختی، از جمله تصمیم‌گیری را مختل می‌کند و قشر جلوی مغز را از تغییر دادن به موارد دیگر باز می‌دارد. اضطراب با سرکوب واقعی فعالیت طبیعی جمعیت خاصی از نورون ها در قشر جلوی مغز، فرآیند تصمیم گیری را کوتاه می کند.

لطفا جهت دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره با شماره های ۰۹۰۱۰۱۳۴۶۸۴ و ۰۲۱۸۶۰۱۵۵۹۱ تماس حاصل فرمایید.