تغییرات خلقی دوران نوجوانی

من نوجوانی پسر و ۱۴ ساله هستم و مشکل میشه گفت بزرگی دارم. در خانواده ام اول مادرم بعد بزرگترین خواهرم و بعد خواهر کوچکترین خواهرم و بعد پدرم و در اخر برادرم رو به ترتیب دوست دارم. من کوچکترین عضو خانواده ام. در اصل من خواهرم رو خیلی دوست دارم ولی از کلاس چهارم همون خواهرم ازدواج کرد و من نمی تونستم تحمل کنم و مدام هر وقت که از خونه می رفت من گریه می کردم و تازه می فهمیدم که وابستگی زیادی بهش دارم. الان راحت ترم ولی هنوز احساسش رو در دلم دارم و واقعا مثلا ۱ روز به ما سر میزنه مشکلی نیست ولی مثلا یک هفته می موند و می رفت خیلی گریه می کنم و اصلا نمی تونم نبودش رو تحمل کنم.
گاهی اوقات انقد از دامادمون احساس تنفر دارم که انگار دوست دارم بکشمش ولی خب چاره ای نیست باید سر کرد.
یعنی یه جورایی وابستگی من در خانواده و عشق محبت نسبت به من یکی نیست و این تساوی حفظ نشده بنابراین فقط کافیست یکی از مهم ترین انها نباشد تا این اتفاق برای من بیفتد پدر من اصلا روابط پدر و پسر رو بلد نیست و برادرم اصلا بلد نیست چجور محبت کنه و واقعا زندگی با جفتشون خصوصا برادرم به شدت سخته.
من دیگه خسته شدم اصلا حوصله ندارم نمی دونم دیگه چیکار کنم منو راهنمایی کنید.

من برای تکالیف پسر ۱۵ ساله ام اینترنت تهیه کرده و با تلگرام که فیلتر شکن هم دارد روی گوشی او نصب کردهام و نمی توانم مستقیم بگویم که در چه سایتهایی وارد می شوی و به این خاطر خیلی نگران هستم لطفا ً مرا کمک کنید

باسلام پسری ۱۲ ساله دارم که پدرش یه خاطر حاضر جوابی با او حرف نمی زنه .هرچی بهش می گم باید باهاش حرف زد گوش نمی ده می گه باید ادب بشه آیا کارش درسته .بهش می گم اگر براش توضیح ندیم اون محبت رو در بیرو ن تجربه می کنه

باسلام و احترام
پسر ۱۱ ساله ام در آموزش شنا حالش بد می شود به طوری که در شناخت پدرش دچار تردید می شود و به پدرش می گوید بابا توهستی ؟ و اصرار به ترک استخر می کند از آن به بعد حالتهایی مثل تاری دید و اختلال در شنوایی و بی حالی به او دست می دهد . و افسرده و ترسو شده است . و بی میل به غذا شده و بابت مسائل ناراحت کننده گریه می کند و دلتنگ است خواهشمندم جهت درمان راهنمایی نمایید.

من دختری تک فرزند هستم و با این وجود که نک فرزندم باید توجه زیادی هم به من شود ولی این گونه نیست از نظر خانوادگی پدرم که از صبح تا شب به سر کار می‌رود و وقتی هم برمی گرده درجا بعد خوردن شامل میره رو تختش میخوابه و حتی شب بخیر هم نمی گه و و ازمان کودکی تا به الان که سن دارم یادم نیست بابام یه شب بیاد پیشم و ازم بپرسه دخترم امروز چطور بود خوب ، بد بود و این که اصلا هم از مسافرت خوشش نمی یاد و من تا به الان به غیر از تهران و رفتن به خونه خالم اونم به اصرار خودم جایی دیگه نرفتم و دوستان زیادی هم ندارم و فقط بدونه دوست صمیمی دارم که اونم چند وقته با هام سرد شده و اونم یه دوست بهتر و لایق تر از من پیدا کرده و این که مادرم خیلی با بابام فرق داره ولی همه چیز رو از من پنهان میکنن حتی بچه دار شدنشون ……
خلاصه مامدرم همش اصرار داره درسته بخون تا به یه جایی برسی و من به غیر از درس خوندن توی هیچ ورزش و هنری استعداد ندارم و چند وقته به طور ناگهانی و پشت سر هم تو رختخوابم گریه می‌کنم به حدی که شبا آرزو می‌کنم صبح نشن و با خانواده پردیمم هم اصلا ارتباط نداریم و با هم خوب نیستیم ممنون میشم من رو راهنمایی کنین و چند ماهه تصمیم گرفتم دیگه مثله قبل درس نخوندم و آشتی‌ام به درس خوندن به شدت کم شده است