اختلال خوردن و خطر خودکشی (پارت اول)

اختلال خوردن و خطر خودکشی

این پست در ۲ قسمت تدوین شده

نکته مهمی که در ارتباط با اختلال خوردن و خطر خودکشی باید بدانیم :

اختلالات خوردن می تواند یک بیماری دردناک باشد و گاهی اوقات سلامتی ، شادی ، زندگی اجتماعی و دستاوردهای شغلی قربانیان آنها را از بین ببرد.

بر این اساس جای تعجب نیست که خودکشی دلیل اصلی مرگ افراد مبتلا به اختلالات خوردن است.

اگرچه عوارض پزشکی مرتبط با سو تغذیه مهمترین علت مرگ در افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی است ،

اما اعتقاد بر این است که امارخودکشی نیز بسیار به ان نزدیک است.

رفتار خودکشی در بیماران با بی اشتهایی عصبی ، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری ،

سه اختلال خوردن که بیشتر مورد مطالعه قرار گرفته اند ، افزایش می یابد.

اختلالات خوردن بیشترین میزان مرگ و میر را نسبت به سایر اختلالات روانی دارد.

در حالی که مطالعات نتایج متفاوتی را نشان داده اند ، به نظر می رسد بیماران با اختلالات خوردن  تا ۱۴ برابر بیشتر از افراد هم سن و سال در معرض مرگ هستند.

میزان مرگ و میر در بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی بالاترین است اما برای هر فرد مبتلا به اختلال خوردن زیاد است.

در یک مطالعه جامع اخیر در مورد مرگ و میر در اختلالات خوردن ، محققان دریافتند که خودکشی شایع ترین علت غیر طبیعی مرگ است.

دو سوم از مرگ های غیر طبیعی در میان بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی

و همه در میان بیماران مبتلا به پرخوری عصبی و اختلال پرخوری ناشی از خودکشی است ،

محققان را به این نتیجه می رساند که “خودکشی نه تنها در [بی اشتهایی عصبی] یکی از نگرانی های اصلی است

بلکه  در همه اختلالات خوردن نیز همینگونه است. “

خودکشی

خودکشی به طیف وسیعی از افکار و رفتار اشاره دارد.

این می تواند از ایده های منفعل (افکار منفعلانه در مورد عدم تمایل به زندگی دیگر) تا تلاش های کشنده باشد.

همچنین یک رفتار خودزنی غیر خودکشی وجود دارد که به اعمال خودآزاری مانند بریدن ، سوزش ، خراشیدن یا آسیب رساندن به پوست اشاره دارد.

این رفتارها ، که کمتر منعکس کننده تمایل واقعی به مرگ و اغلب مکانیزمی برای کنترل پریشانی عاطفی است ، در این مقاله مورد بحث قرار نخواهد گرفت.

نرخ خودکشی و خودکشی برای انواع اختلالات خوردن متفاوت است .

بی اشتهایی عصبی

بین ۲۰ تا ۴۳ درصد مبتلایان به بی اشتهایی عصبی اظهار عقیده خودکشی فعلی می کنند.

یک مطالعه نشان داد که ۲۳ درصد از بزرگسالان با تشخیص بی اشتهایی عصبی در طول زندگی ،

ایده خودکشی گزارش کرده اند – این در مقایسه با بزرگسالان در جمعیت عمومی است که

ایده خودکشی مادام العمر را در محدوده ۵ تا ۱۵ درصد گزارش می دهند.

بیماران مبتلا به بی اشتهایی نیز دو تا نه برابر بیشتر از همسالان خودکشی می کنند.

یک مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به بی اشتهایی ۱۸ برابر بیشتر از یک گروه مقایسه ، در اثر خودکشی می میرند.

پرخوری عصبی

مطالعات نسبتاً کمتری در مورد خودکشی و پرخوری عصبی وجود دارد.

نتایجی که به نظر می رسد نشان می دهد که تخمین افکار و اقدام به خودکشی در بیماران مبتلا به پرخوری عصبی مشابه

یا بیشتر از بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی است ، اما خطر مرگ خودکشی تا حدودی کمتر است.

بین ۱۵ تا ۲۳ درصد از مبتلایان به پرخوری عصبی از ایده فعلی خودکشی خبر می دهند.

ایده خودکشی مادام العمر در بین بیماران مبتلا به پرخوری عصبی بین ۲۶ تا ۳۸ درصد است.

بیماران مونث مبتلا به پرخوری عصبی هفت برابر بیشتر از زنان در جمعیت عمومی احتمال مرگ با خودکشی دارند.

ادامه دارد…

توجه :

اطلاعات ارائه شده در این مقاله ممکن است باعث تحریک برخی افراد شود.

اگر افکار خودکشی دارید ، برای پشتیبانی و مساعدت از یک مشاور آموزش دیده

لطفا جهت دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره با شماره های ۰۹۰۱۰۱۳۴۶۸۴ و ۰۲۱۸۶۰۱۵۵۹۱ تماس حاصل فرمایید.