درمان آگورافوبیا و راهکارهایی در جهت بهبود

درمان آگورافوبیا و راهکارهایی در جهت بهبود

مراقب اضطراب مداوم باشید.

ویژگی اصلی آگورافوبیا احساس اضطراب در مورد موقعیت ها و مکان هایی است که می ترسید نتوانید از آنها فرار کنید. هنگامی که در این موقعیت ها قرار می گیرید (اغلب خارج از خانه) ممکن است احساس ترس را تجربه کنید، گویی اتفاقی وحشتناک در شرف وقوع است. برای تشخیص آگورافوبیا باید حداقل شش ماه این احساسات را داشته باشید. برخی از افراد نیز در موقعیت هایی که باعث ایجاد اضطراب می شوند، علائم پانیک یا حملات پانیک را تجربه می کنند. در طول حمله پانیک، فرد ممکن است ترکیبی از درد قفسه سینه، بی‌حسی، سرگیجه، لرزش، تعریق، تنگی نفس، حالت تهوع، احساس غیر واقعی بودن یا جدا شدن از خود، احساس از دست دادن کنترل یا دیوانه شدن، احساس سرما یا گرما و احساس مرگ را تجربه کند.

موقعیت هایی را که باعث ایجاد احساس ترس در شما می شود را شناسایی کنید.

انواع ترسی که فردی مبتلا به آگورافوبیا تجربه می کند کاملا مشخص است. برای تشخیص آگورافوبیا، DSM-V نشان می‌دهد که بیمار باید در دو یا چند مورد از موقعیت‌های زیر ترس را تجربه کند:

هنگام حضور در یک جمعیت زیاد یا انتظار در صف، قرار گرفتن در یک فضای باز مانند بازار یا پارکینگ، قرار گرفتن در یک فضای بسته مانند کافی شاپ یا سینما، استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی مانند اتوبوس، قطار، هواپیما یا کشتی.

تشخیص دهید چه زمانی از تنهایی می ترسید.

اگر از تنهایی بدتان می‌آید به این دلیل که ممکن است دچار هراس یا تنگی نفس، ضربان قلب تند و افکار گیج‌شده‌ای شوید احتمال ابتلا به اختلال آگورافوبیا در شما وجود دارد. هر گونه احساس ترس شدیدی را که هنگام تنهایی تجربه می کنید، یادداشت کنید. دو نوع ترس وجود دارد که ممکن است وقتی افراد تنها هستند در آنها بروز کنند. یک نوع مربوط به آگورافوبیا است. نوع دیگر ترسی است که به این دلیل ایجاد می شود که فرد تنها است و در برابر حمله آسیب پذیر است. این علامت آگورافوبیا نیست. شناسایی صحیح احساسات خود برای تشخیص اینکه آیا آگورافوبیا دارید یا خیر، مهم است.

عوامل خطر آگورافوبیا را در نظر بگیرید.

زنان و افراد زیر ۳۵ سال بیشتر در معرض خطر ابتلا به آگورافوبیا هستند. سایر عوامل خطر برای آگورافوبیا عبارتند از:

داشتن اختلالات دیگر مانند اختلال هراس یا نوع دیگری از فوبیا که بیشتر اوقات احساس عصبی بودن یا اضطراب را ایجاد میکند، گذراندن یک چیز استرس زا مانند از دست دادن والدین، مورد حمله یا آزار قرار گرفتن، داشتن سابقه خانوادگی آگورافوبیا (مانند خویشاوندان خونی)، افسردگی، داشتن مشکل سوء مصرف مواد.

دریافت کمک برای آگورافوبیا

اگر از اختلال آگورافوبیا رنج می برید باید در ابتدا تحت درمان یک درمانگر قرار بگیرید. از پزشک خود در مورد دارو مشورت بگیرید. البته آگورافوبیا را نباید تنها با دارو درمان کرد، اما ترکیب دارو با درمانهای روانشناسانه می تواند کمک کننده باشد. داروهای رایج مورد استفاده برای درمان آگورافوبیا عبارتند از: داروهای ضد افسردگی مهارکننده بازجذب سروتونین (SSRI)، مانند پاروکستین و فلوکستین، این داروها می توانند در صورت داشتن حملات پانیک همراه با آگورافوبیا موثر واقع شوند. گزینه های دیگر عبارتند از داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و مهارکننده های MAOI، داروهای ضد اضطراب. داروهایی مانند بنزودیازپین ها نیز می توانند در مدت کوتاهی احساس آرامش ایجاد کنند، با این وجود این داروها می توانند اعتیادآور باشند. بنابراین، بهتر است استفاده از این داروها را به شرایط اضطراری، مانند حمله پانیک محدود کنید.

در درمان شرکت کنید.

درمان شناختی رفتاری (CBT) موثرترین شکل درمان آگورافوبیا است. این تکنیک درمان شناختی (که در آن تاکید بر این است که روش های خاصی از تفکر، منجر به بیماری های روانی خاصی می شود) را با رفتار درمانی (که بر توانایی فرد برای تغییر رفتارهایی که برای آنها مضر است تاکید می کند) ادغام می شوند. یک دوره موثر CBT طی چند هفته و در هر جلسه حدود ۵۰ دقیقه رخ خواهد داد. مشاور شما در مورد تجربه آگورافوبیا در یک هفته معین با شما صحبت می کند و از شما خواسته می شود که الگوهای ذهنی و عملی خود را تجزیه و تحلیل کنید. در نهایت، از شما خواسته می‌شود که خود را در معرض سطوح چالش‌برانگیزتری از مشارکت اجتماعی قرار دهید تا احساسات و افکاری را که آگورافوبیا شما القا می‌کند، از بین برود. ابتدا ممکن است ۱۵ دقیقه، سپس ۳۰ دقیقه، سپس یک ساعت به مکان های شلوغ بروید و به همین ترتیب ادامه دهید تا زمانی که به درستی با موقعیت های اجتماعی سازگار شوید.

ذهن خود را دوباره آموزش دهید.

آگورافوبیا نتیجه این است که مغز شما چیزی را به شما می گوید که درست نیست: “شما در دام افتاده اید”، “شما در مکانی ناامن هستید” یا “شما نباید به کسی اعتماد کنید.”  با اصلاح و رد فعالانه باورهای غلط خود، می توانید یاد بگیرید که با آگورافوبیا کنار بیایید. اولین قدم به سوی بازآموزی این است که تشخیص دهید ذهن شما بی نظم است و افکار یا سیگنال هایی که دریافت می کنید نادرست هستند. به عنوان مثال، زمانی که مغزتان به شما می‌گوید که به خاطر خطری در نزدیکی شما احساس ترس کنید، اطلاعات بیشتری را جمع‌آوری شروع به پردازش کنید. به حملات پانیک قبلی که داشته اید فکر کنید و به یاد داشته باشید که بدون آسیب دائمی یا مرگ زنده ماندید و تحمل کردید (یکی از ترسهای رایج در بین افرادی که به آگورافوبیا مبتلا هستند).

از راهبردهای مقابله ای غیر اجتنابی استفاده کنید.

راهبردهای مقابله ای غیر اجتنابی (قرار گرفتن در معرض عواملی که احساس عدم امنیت برای افراد مبتلا به فوبیا یا آگورافوبیا به وجود می آورد) شما را مجبور می کند با موقعیت هایی که احساس خطر می کنند روبرو شوید. برای اینکه در موقعیت‌هایی که در حال حاضر به شما اضطراب می‌دهند، ترستان بریزد، باید این موقعیت‌ها را از نزدیک تجربه کنید. تنها پس از عبور از شعله ترس، می توانی ظاهری شوی، ققنوس وار، سرحال و از نظر ذهنی کامل به خود بگیرید.

برای مثال، اگر هنگام رفتن برای تماشای یک بازی ورزشی در مکانهای بزرگ احساس ناامنی می کنید یا می ترسید که موجی از هراس به شما وارد شود، سعی کنید حدود ۱۵ تا ۲۰ دقیقه به یک لیگ کوچک محلی یا بازیهای لیگ کوچک بروید. به تدریج آن را افزایش دهید، در بازی بعدی به مدت ۳۰ تا ۴۰ دقیقه، سپس ۶۰ تا ۷۰ دقیقه و غیره شرکت کنید. در نهایت، انتقال به یک بازی لیگ اصلی برای چند دوره برای شما امکان پذیر می شود، فقط دقت کنید که در مورد سطح آرامش با خودتان صادق باشید. هدف شما نباید القای یک حمله پانیک آگورافوبیک باشد، بلکه شناسایی محرکی باشد که حملات را بدون داشتن آن انجام می دهد.

با قرار دادن زودهنگام خود در معرض یک محرک خیلی بزرگ، در این فرآیند عجله نکنید. به خودتان سرعت دهید و یک دفترچه یادداشت از احساس خود پس از هر بار قرار گرفتن در معرض عوامل استرس زا برای سنجش میزان پیشرفت خود، داشته باشید.

لطفا جهت دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره با شماره های ۰۹۰۱۰۱۳۴۶۸۴ و ۰۲۱۸۶۰۱۵۵۹۱ تماس حاصل فرمایید.