لالی انتخابی در کودکان

لالی انتخابی یا سکوت انتخابی یا گنگی انتخابی

کودکانی که در موقعیت های ضروری یا مورد انتظار حاضر به صحبت نیستند تاحدی که این عدم صحبت انها در عملکردشان در مدرسه و دوست پیداکردن خلل ایجاد کند دچار اختلال لالی انتخابی هستند.

کودکان به  دلایل زیادی به لالی انتخابی دچار می شوند ولی در بیشتر موارد می توان گفت که این لالی شکل شدیدی از اضطراب اجتماعی است.

اما چون به دلایل دیگری هم ایجاد می شود به لحاظ فنی صرفا یک اختلال اضطرابی نیست.

علایم لالی انتخابی در کودکان

کودکان دچار لالی انتخابی ممکن است بی حرکت و ساکت بایستند سرشان را برگردانند، با موهایشان بازی کنند یا مویشان را بجوند، از تماس چشمی دوری کنند، عقب بایستند و از صحبت کردن فرار کنند.

این کودکان می توانند در خانه یا جاهایی که راحت هستند پرحرف باشند و نرمال رفتار کنند. والدین گاهی از اینکه از معلم می شنوند که کودکشان در مدرسه حرف نمی زند تعجب می کنند.

میانگین سن تشخیص بین ۴ تا ۸ سال است یعنی زمانی که کودک به مدرسه می رود.

درمان لالی انتخابی در کودکان

درمان کودکان دچار «لالی انتخابی» دشوار و «طولانی مدت» است و نیاز به حوصله درمانگر و والدین دارد.

برای اینکه گوشه‌ای از این دشواری را به تصویر بکشم، تصور کنید در حال درمان کودکی هستید که پس از شش ماه ویزیت هفته‌گی، تازه اولین کلمه را در اتاق درمان می‌گوید، و همین تک کلمه، در این مدت، نوعی موفقیت درمانی محسوب می‌شود، و به واقع اولین قدم درمانی برداشته شده است.

بزرگترین اشتباه در درمان این کودکان، می تواند این باشد که به طور مستقیم به تکلم کودک پرداخته شود.

بسیاری از خانواده‌ها، معلمان و افراد نزدیک به این کودکان، از روی ناآگاهی، با اصرارهای مکرر برای حرف زدن و بالا بردن اضطراب آن‌ها، روند بهبودی آنها را کُند می‌کنند. بنابراین همواره به خانواده و معلمان توصیه می‌شود که در خانه و کلاس از برجسته کردن «مکالمه» کودک، اکیداً اجتناب کنند.