دروغگویی بی دلیل

من دختری ۲۷ ساله هستم که یک خواهر و چهار تا برادر دارم. مادرم در سال ۸۹ دقیقا در سن پر حساس ازدواج من خواهر کوچکم را باردار شد اونموقعه چون تک دختر بودم خواستگاران زیاد و خوبی داشتم اصلا از بارداری مادرم حس خوبی نداشتم هم چون سن ایشان مناسب بارداری نبود و هم تعداد فرزندان مادرم به اندازه کافی بود برای همین از همان موقعه که دبیرستانی بودم وجود خواهرم را از دوستان پنهان میکردم تا الان که ارشد خودمو گرفتم به همه دورغ میگفتم که تک دخترم و خواهری ندارم باورم نمیشه چرا این کارو میکنم حس خیلی بدی دارم من عاشق خواهرمم اما نمیدونم چرا نمیتونم با این حقیقت کنار بیام از طرفی وقتی با خودم فکر میکنم که چرا اینجوریم به این نتیجه میرسم که پدر و مادر من لیاقت دختر دار شدندو ندارند و این حرفیه که همیشه به مامانم میزنم پدر من یک جانباز موجی که بیشتر وقتا با فحاشیاش عذابم داده وقتی نوجوون ۱۳-۱۸ بودم رابطه خوبی با مامان و بابام نداشتم همیشه فکر می کردم یه چیز اضافیم تو این خونه مامانم دلیل اصلی رابطه بد من با بابام بود همیشه فکر میکردم یه رقیبه برام نه یه مادر تمام عقده های کودکی شو سر من خالی کرد. از تعریف کردنه داستان سه روز نیومدن بابام موقعه تولدم به خاطر اینکه دختر نمی خواست و فعال کردنه حس تنفر من نسبت به بابا با بدگویی کردن از بابا تا اسم گذاشتن من و تحقیر من جلوی داداشام بگیر تا سختگیری ها بیخودی ایش یادمه هر وقت با بابام دعوا میشد با بیرحمی تمام به جای که بیاد اشکامو پاک کنه و آرومم که میگفت حقته آرزوم بود یک بار تو آغوشم بگیره و آرومم کنه مثل مامان های دیگه آرزوم بود مثل یک مامان خوب هوای دخترشو داشته باشه مامان هیچ وقت مامان خوبی نبود هیچ وقت هیچ وقت به نظر من خدا با دادن دختر به مامان بابای من بزرگتر ظلمو در حق منو زهرا خواهرم کرده.