آموزش قدردانی به فرزند

آموزش قدردانی به فرزند: ابراز قدردانی مهارتی است که همه کودکان باید آن را بیاموزند.

بچه ها لزوما تلاش بزرگسالان را نمی بینند، بنابراین ممکن است متوجه نشوند که چه زمانی باید قدردانی کنند.

مدلینگ به تنهایی لزوماً بچه ها را به ابراز تشکر و قدردانی سوق نمی دهد. آنها باید بفهمند که چه زمانی و چرا باید این کار را انجام دهند.

یادداشت های سپاسگزاری به کودکان در ابراز سپاسگزاری تمرین می کنند. آن‌ها به کسی می‌گویند که تلاش‌هایشان ارزشمند است.

س: بچه های من بچه های خوبی هستند، اما گاهی اوقات ناسپاس هستند. اغلب، وقتی یکی دیگر از اعضای خانواده یا من کار خاصی برای آنها انجام می دهیم، آنها از شما تشکر نمی کنند. چه کاری می توانم انجام دهم تا به آنها کمک کنم واقعاً سپاسگزار باشند؟

تحقیقات زیادی وجود دارد که نشان می دهد قدردانی در بزرگسالان باعث می شود احساس خوشبختی بیشتری داشته باشیم. با این حال، طی سال‌ها اصرار بر اینکه فرزندانم یادداشت‌های تشکر بنویسند، هرگز ندیدم که آنها را سرشار از شادی کند. اما من هنوز فکر می کنم مهم است که به بچه ها اهمیت گفتن “متشکرم” را آموزش دهیم.

بچه ها لزوما تلاش بزرگسالان را نمی بینند. شما از فکر، زمان و انرژی صرف شده برای انجام کاری خاص برای آنها آگاه هستید، اما از دیدگاه یک کودک، بزرگسالان همیشه کارهایی را انجام می دهند که نمی توانند انجام دهند تا از آنها مراقبت کنند. آنها ممکن است متوجه نشوند که چه زمانی چیزی یک تلاش ویژه بوده است.

از آنجایی که مهارت‌های چشم‌اندازی آن‌ها هنوز در حال رشد است، بچه‌ها ممکن است تشخیص ندهند که تشکر کردن چه زمانی مهم است، چرا اهمیت دارد و اگر این کار را انجام ندهند، تأثیر آن بر روابطشان چه خواهد بود.

در اینجا چند ایده وجود دارد که به کودک شما کمک می کند تا مهارت ضروری ابراز قدردانی را بیاموزد:

۱٫ به فرزندتان کمک کنید تا بفهمد چرا ابراز قدردانی اهمیت دارد

از فرزندتان بپرسید: «چرا فکر می‌کنید مهم است که از کسی تشکر کنید که کار خوبی برای شما انجام می‌دهد؟ اگر این کار را نکنید، آنها چه احساسی خواهند داشت؟» قدردانی رایگان و بی ارزش است. آیا فرزندان شما می توانند دلیل آن را توضیح دهند؟

فکر کردن به همه چیز با بچه‌ها و تصور دیدگاه‌های دیگران در کمک به آنها برای داشتن رفتار سپاس‌گزارانه مؤثرتر از «چه می‌گویید» معمولی است. به دنبال آن یک “متشکرم” ناامیدکننده بود.

۲٫ قدردانی الگو

اجازه دهید فرزندتان شما را در حال تشکر از دیگران، از جمله آنها، ببیند. “متشکرم. این کمک بزرگی بود.” که ابراز قدردانی بخش مشترک و مهم روابط است.

۳٫ سپاسگزاری سریع

مدلینگ به تنهایی لزوماً بچه ها را به ابراز تشکر و قدردانی سوق نمی دهد. بدون درخواست، آنها می توانند آن را به عنوان کاری که شما انجام می دهید نگاه کنند، نه کاری که آنها باید انجام دهند

با اعضای خانواده، در صورت امکان، سعی کنید قبل از دیدن خویشاوند، تذکر را انجام دهید. می‌توانید بگویید: «پدربزرگ برای شما یک شام مخصوص درست می‌کند، زیرا می‌داند که شما آن را دوست دارید. چه کاری می توانید انجام دهید تا به او نشان دهید که از تلاش او سپاسگزار هستید؟

اگر نمی‌توانید از قبل تشکر کنید، همچنان می‌توانید درباره رفتار هدیه‌دهنده در لحظه نظر بدهید. “وای، مادربزرگ باید زمان زیادی را صرف این شام خاص کرده باشد.” شاید همراه با یک نگاه نوک تیز، این می تواند به فرزند شما کمک کند تا تلاش را ببیند و از شما تشکر واقعی کند.

۴٫ یادداشت های تشکر را به یک عادت تبدیل کنید

از مد افتاده است، اما من هنوز عاشق یادداشت های تشکر هستم. من فکر می‌کنم ارزش آن را دارد که بچه‌هایمان در صورت لزوم، آنها را بنویسند. یادداشت های سپاسگزاری به کودکان در ابراز سپاسگزاری تمرین می کنند. آن‌ها به کسی می‌گویند که تلاش‌هایشان ارزشمند است. کودکان خردسال می توانند یک نقاشی بکشند و شاید کلمات “متشکرم” را کپی کنند. بچه های بزرگتر می توانند یک یادداشت یا ایمیل ارسال کنند.

فرمولی برای یک یادداشت تشکر خوب:

هدیه یا تلاش را تصدیق کنید. “خیلی متشکرم که مرا به چیدن سیب بردید.”

سخاوت بخشنده را ذکر کنید. “خیلی مهربان بودی که این رویداد سرگرم کننده را برنامه ریزی کردی و روز را با من گذراندی.”

بخش ویژه یا تأثیر مثبت هدیه یا تلاش را توصیف کنید. من به خصوص دوست دارم سوار واگن شوم و با شما سیب های پخته درست کنم. خوشمزه بودند.»

۵٫  از طنز به عنوان یک یادآوری ملایم برای ابراز قدردانی استفاده کنید

حماقت می تواند راهی عالی برای انتقال به بچه ها باشد. وقتی بچه‌هایم کوچک‌تر بودند، و من کار فوق‌العاده‌ای برای آنها انجام دادم، از خودم تشکر می‌کردم، همان‌طور که دوست داشتم از من تشکر کنند: «ممنون، مامان نازنین. چه کار متفکرانه ای. هر روز، به طرق مختلف، چنین کارهای مهربانانه و سخاوتمندانه ای انجام می دهید. چیزی کمتر از الهام بخش نیست.» حرکات پرانرژی بازو را اضافه کردم، دستانم را به قلبم بستم و با یک یا هر دو بازو به طور گسترده اشاره کردم.

من می توانستم ده دقیقه خوب به همین منوال ادامه دهم و مطمئنم شما هم می توانید. گاهی اوقات، من یک سخنرانی مشابه را انجام می‌دادم که با این جمله شروع می‌شد: «متشکرم، بابای نازنین». در نهایت، (برای اینکه جلوی من را بگیرم؟) بچه ها گفتند “ممنون مامان عزیز” و من می گفتم “خوش آمدی.”

آیا این به فرزندانم کمک کرد تا قدردانی واقعی خود را توسعه دهند؟ نمی‌دانم، اما باعث شد حالم بهتر شود. بچه های من الان بالغ هستند و گاهی اوقات خود به خود می گویید: “ممنون مامان عزیز.”

مراقب کینه توزی باش

یک نکته پایانی در مورد موضوع شکرگزاری: رنجش در هر رابطه ای سم است. اگر احساس رنجش زیادی می کنید، به دقت فکر کنید که چه چیزی منجر به این می شود و چگونه ممکن است بتوانید اوضاع را تغییر دهید. آیا می توانید آن را متفاوت یا کمتر انجام دهید؟ آیا شخص دیگری می تواند کمک کند؟ آیا بچه‌ها می‌توانند خودشان این کار را انجام دهند (شاید ابتدا با کمی مربیگری)؟

از خود بپرسید، آیا فقط به دنبال قدردانی هستید یا باید کاری را که انجام می‌دهید به عقب برگردانید؟ اگر نمی توانید هر کاری را که می خواهید با قلب باز انجام دهید، در صورت امکان بهتر است آن را انجام ندهید.

مدرسه روان شناسی. روان بنه