خانواده و شکل گیری شخصیت کودک
خانواده و شکل گیری شخصیت کودک : خانواده نخستین نهاد اجتماعی و اولین محیطی است که شخصیت کودکان در آن شکل می گیرد و الگوهای جسمی، عاطفی و روانی آنان پی ریزی می شود. کودکان علاوه بر غذا و سرپناه به عشق، امید، اطمینان، اعتماد و استقلال نیز نیاز دارند آنها پس از داشتن خانه هایی ایمن به روابط سالم هم نیازمندند از این رو وجود حمایت های عاطفی و خودباوری برایشان ضروری است عزت نفس پایین، ناتوانی در بیان احساسات و فقدان مهارت های ارتباطی مسبب بسیاری از مشکلات در کودکان و نوجوانان است و خانواده و کیفیت مناسبات والدین از مهمترین عوامل بروز آن به شمار می رود.
یادمان باشد که کودکان نیاز دارند دوست بدارند و دوست داشته شوند. همه ما در کودکی تصویری از زندگی داریم که خانواده و محیط اطراف ما در تقویت این تصورات نقش مهمی دارند این تصورات داستان زندگی ما را تشکیل داده اند به طوری که ما بر اساس این داستان ها تا این مرحله و تا اینجای زندگی را زیسته ایم و بر اساس همین داستان ها از اینجا به بعد زندگی مان را نیز خواهیم زیست.
این داستان ها چیزی نیستند جز تکه هایی از رویدادهای مختلف زندگی ما در دوران کودکی و نوجوانی که در متن روایتی جای گرفته اند. رویدادها در خاطره کودک، تکه تکه ضبط می شوند و از این رو به خودی خودمعنای خاص ندارند. اما وقتی پدر و مادر این پاره پاره ها را در متن رفتار و گفتارشان جای می دهند از آن روایتی ساخته می شود که کودک آرام آرام آزاد بعنوان داستان واقعی زندگی اش و تنها داستان ممکن زندگی اش می پذیرد و بر همان اساس نیز رفتار می کند.
حال سوال این است که ما بعنوان پدر و مادر چه داستانی را برای کودک دلبندمان روایت می کنیم؟ اگر بتوانیم این مفهوم را در کودکانمان نهادینه کنیم که «این من هستم که شرایط را کنترل می کنم و نه شرایط مرا» در آن صورت موفق نشده ایم در کودکانمان این توانایی را بوجود آوریم که در طول زمان، داستان زندگی خود را علیرغم مشکلات و رنج های زندگی طور دیگری ببیند و آنرا به شیوه ای دیگر بازنویسی کنند و به عبارت دیگر موفق شده ایم کودکانمان راه تاب آور، بار آوریم.
مفهوم تاب آوری به توان رشد، پیروزی و زیستن در شرایط دشوار زندگی است همان معنایی که سازمان بهداشت جهانی با هدف پیشگیری از آسیب های روانی و اجتماعی و با تأکید به آموزش مهارت های ده گانه زندگی به کودکان به دنبال آنست به یاد داشته باشد.
نیازهای روانی کودک عزیزمان را به اندازه ی نیازهای جسمی او جدی بگیریم و به آن بپردازیم.
