مراجعانی که برای بهبود نیامده اند!

مراجعانی که برای بهبود نیامده اند!

آیا همه حقیقت همین گونه است که فکر می کنم؟

همه درمانگرها با مراجعانی روبرو شده اند که در برابر درمان مقاومت دارند. عموما رویکرد درمانگران در این موارد یکی از این دو گزینه است:

1. سرزنش کردن مراجع
2. سرزنش کردن خود

هیچ کدام از این ها درست نیست. سرزنش گری هیچ گاه نتیجه مطلوب ندارد. برای شکستن مقاومت روش های دیگری وجود داشته و همچنین شکل گیری مقاومت به دلایل متعددی است که در ادامه به برخی از آن ها می پردازیم.

1. ناتوانی درمانگر در برقراری و رشد راپورت درمانی با مراجع

گاهی درمانگر فکر می کند مقاومت چیزی است که کاملا در درون مراجع اتفاق می افتد اما در واقعیت ناتوانی درمانگر در شکل دادن رابطه درمانی می تواند یکی از دلایل مهم مقاومت باشد. برای شکل دادن رابطه درمانی نیاز است اصول زیر رعایت شود:

• ارتباط چشمی مناسب
• ایجاد حس هماهنگی با مراجع
• دوری از بیان عباراتی که به مراجع احساس منفی و طرد شدگی القا کنند
• استفاده از اسم مراجع
• تنظیم تون صدا
• ایجاد شناخت از خود به عنوان یک فرد واقعی برای مراجع
• نمایش دادن اهمیت درمان و درگیری در روال
• رفتار مشتاقانه

2. درمانگر بدون توجه به نیاز مراجع پلن درمانی بچیند.

برخی درمانگران وابستگی زیادی به اجرای موبه مو دستورالعمل های درمان دارند. باید دانست این دستور العمل ها یک مسیر کلی درمان هستند و باید برای هر درمان جویی به تناسب نیازهایش تغییر کند.

اگر درمان جو از انجام تمرینات خاصی سر باز میزند و یا تنها در مورد برخی موارد مشابه مقاومت دارد شاید موضوع مقاومت چیزی است که برای درمان جو اهمیتی ندارد و سرو کله زدن با آن احساس تلف شدن وقت به او می دهد.

3. انعطاف نا پذیری درمانگر

درمانگر باید مراجع محور و انعطاف پذیر باشد وگرنه در غیر این صورت ممکن است مقاومت درمان جو را فعال کند. برای مثال مراجعی که در کودکی تحت سلطه والدینش بوده در رویارویی با درمانگر خشک، خاطره کودکی برایش بازیابی شده ( هشیار یا ناهشیار) و مقاومتش فعال می شود.

4. نیاز به بررسی ترس ها و طرح واره های مراجع

در صورت بروز مقاومت می توان از بررسی طرح واره های مراجع استفاده کرد تا دلیل زیربنایی مشکل مشخص شود. همچنین این بررسی به مراجع حس درک شدن و شناخته شدن را می دهد و مسیر درمان را به سمت شکل گیری رابطه درمانی مناسب پیش می برد.

5. ترس درمانگر از مداخله و ارتباط

یک تراپیست حرفه ای باید کاملا درگیر درمان مراجع باشد حتی اگر باعث می شود از محدوده امن خود خارج شود. اگر درمانگر برای مثال به دلیلی ترس از انتقال متقابل تلاش کند بین خود و مراجع حائلی ایجاد کند، ممکن است درمان جو آن را حس کند و مقاومت فعال شود.

علاوه بر این درمانگران باید شبکه حمایتی مخصوص خود را برای این مواقع داشته باشند و برای اینکه با ترس ها و مشکلات خود در درمان رو برو شوند برخی استراتژی های زیر را مکررا امتحان کنند:

. انتظار غیرواقعی از خود به عنوان درمانگر را به چالش بکشند.

. به خود یادآوری کنند که اشتباه، بخشی از ذات انسان است.

. روی مراجع تمرکز کنند.

. باور به اینکه هیچ مشکلی غیر قابل بازگشت نیست و هر مشکلی هم که در طول درمان پیش بیاید با اتخاذ تصمیم و رویکرد درست قابل حل است.

درمانگران باید بدانند هر کسی محدودیت هایی را دارد و در مورد درمانگران اهمیت این مقوله بسیار زیاد است. درمانگرانی که با انتظارات غیر واقعی وارد اتاق درمان می شوند به شکل گیری مسیر مناسب درمان آسیب می زنند.

مسیری که می توان از آن به عنوان کلیت راه درمان نام برد عبارت است از:

1. مشخص کردن هسته مشکل مراجع
2. بررسی مواردی که در طول رشد درمان جو روی شکل گیری مشکل تاثیر گذاشته اند.
3. ارزیابی کردن نیازها و یا خواسته های مراجع در درمان
4. پایه ریزی بهترین مداخله درمانی و مرتبط ترین روش متناسب با مشکل و انتظار درمان جو
5. بررسی مداوم میزان موفقیت استراتژی درمانی و ایجاد تغییرات لازم

بهرتین رویکرد برای کنار آمدن با مقاومت درمان جو برای درمانگر، نگاه کردن در آینه است! اگر همه تلاش های درمانی منجر به شکست شود درمانگر باید عقب رفته، مشکل را بازشناسایی کند، طرح درمان مجدد تنظیم کند و دوباره وارد اتاق شود. در حقیقت اگر درمانگر در مسیر درمان خود را ناامید بداند، درمان را در راستای هدف بهبود مراجع حرکت نخواهد کرد.

لطفا جهت دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره با شماره های ۰۹۰۱۰۱۳۴۶۸۴ و ۰۲۱۸۶۰۱۵۵۹۱ تماس حاصل فرمایید.