بازسازی مسیر تخلیه ی اضطراب ناهشیار

بازسازی مسیر تخلیه ی اضطراب ناهشیار

در صورتی که اضطراب از آستانه ی تحمل بیمار بالاتر رفت، آن را تعدیل کنید و اگر کاهش نیافت، از گام های زیر پیروی کنید:

۱ـ اگر بیمار غرق در اضطراب است، ایگوی مشاهده کننده را از خویشتن تجربه گر جدا کنید. بیمار را تشویق کنید به عقب برگردد و به علائم بدنی اش توجه کند. کمک کنید تا اضطراب را به جای تجربه کردن، مورد مشاهده قرار دهد. توجه به تجربه ی فیزیکی اضطراب، منجر به مشارکت درمانگر و بیمار برای تعدیل اضطراب می شود. « وقتی هنگام شب در جنگل تنها باشم، دچار هراس می شویم، اما در دست گرفتن دست فرد دیگر، اضطراب را از بین می برد.» اضطراب با اجبار از بین نمی رود بلکه از طریق اتحاد درمانی برای تعدیل آن، رفع می شود. وقتی هم درمانگر و هم بیمار، به زندگی درونی بیمار توجه دقیق و نزدیک داشته باشند، ظرفیت بیمار برای تجربه ی احساس افزایش خواهد یافت ( تروئنتل، ۲۰۰۵)

۲ـ اگر بیمار به اضطرابش توجه نکند و اضطراب تعدیل نشود، دفاع هایی را که منجر به نادیده گرفته شدن اضطراب می شوند، مورد بررسی قرار دهید.

۳ـ اگر بیمار به سختی نفس می کشد یا پاها را مدام تکان می دهد، به دفاع های فرافکنی که منجر به تداوم اضطراب می شوند، اشاره کنید.

نفوذ به ناهشیار بیمار شکننده

اولین نفوذ به احساس، یک ثانیه طول می کشد و به ندرت با اشک و ناراحتی در چهره همراه است. بیمار فقط می تواند مقدار کمی از احساس خود را بدون آشفتگی شناختی / ادراکی تجربه کند. برای نفوذهای کوچک، نامحسوس و چندگانه به ناهشیار، ظرفیت سازی کنید. زمانی که به این شکل حرکت می کنید، درمان ممکن است کاملاً شناختی به نظر برسد. اولین تجسم های تکانه ممکن است کمی تجربه ی خشم را به همراه داشته باشد. نفوذ به ناهشیار، جداسازی عاطفه را تشدید می کند و اضطراب را به سطح ماهیچه های مخطط می رساند. یک بار که خشم فراوان ظاهر شود، احساس گناه و اندوه رو به کاهش می گذارد ( رفع می شود). در پاسخ، بیماران شکننده ممکن است جسمانی سازی کنند، افسرده شوند، فرافکنی کنند یا نشانه های تبدیلی داشته باشند. وقتی این اتفاق می افتد، آنچه رخ داده است را خلاصه سازی کنید و تجربه ی عاطفی را برای برگرداندن اضطراب بیمار به سطح ماهیچه های مخطط تعدیل کنید. نفوذهای ناپخته به ناهشیار، باعث تجزیه، فرافکنی و افت واقعیت سنجی ( آشفتگی شناختی/ ادراکی)، افسردگی، خودکشی ( در بیماران افسرده)، جسمانی سازی (  در بیماران جسمانی ساز )‌، حملات آسیمگی ( در بیماران پانیک)، کنش نمایی ( در بیماران تکانش گر) و مقاومت افزایش یافته یا انتقال ناپخته می شود. همواره، مسیرهای تخلیه ی اضطراب و ساختار دفاع را قبل از نفوذ به ناهشیار، ارزیابی کنید.

محدودیت های ظرفیت خود مشاهده گری در بیماران شکننده

سابقه ی تکانش گری را در بیمار شکننده بسنجید. ظرفیت پایین خود مشاهده گری، باعث بروز احساسات شدید می شود که کنترل فرد بر تکانه ها را کاهش داده و کنش نمایی را افزایش می دهد. برای مثال، بیماری برای ارزیابی خشم خود دچار تردید بود. وقتی درمانگر پرسید که « آیا تابه حال کنترل خشم را از دست داده اید؟» بیمار گفت که یک بار به کسی چاقو زده است. توانایی کنترل تکانه را در درون و بیرون جلسه ارزیابی کنید. علائم کنترل ضعیف تکانه، شامل صحبت کردن بیش تر از شما، تداخل در صحبت شما قبل از این که شما جمله ای را تمام کنید، صدای بلند، داد زدن یا دشنام دادن هستند. سایر علائم شامل انجام دادن اعمالی برای خلاص شدن از تجربه ی احساس است از جمله حرکت دادن بازوها، بلند شدن یا بیرون آمدن از صندلی برای نشان دادن چیزی به شما و غیره.

به هر حال، اضطراب را تعدیل کنید تا به سطح ماهیچه های مخطط بازگردد. به بیمار کمک کنید تا آگاه شود و دفاع های واپس گرایانه را کنار بگذارد. ظرفیت خود مشاهده گری بیمار را برای توافق کردن با شما درباره ی مثلث تعارض و مشارکت در درمان، بالا ببرید. یک بار که این ظرفیت ها را ایجاد کردید، می توانید به بیمار شکننده کمک کنید با احساس های خود به عمیق ترین شکل ممکن مواجه شود.

برگرفته شده از کتاب: روانپویشی فشرده کوتاه مدت تعدیل فردریکسون برای شخصیت های شکننده 

مترجمان: دکتر فرهاد چنگیزی _ سارا مرادی کلاره _ پگاه سروشیان 

انتشارات: پرنده

لطفا جهت دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره با شماره های ۰۹۰۱۰۱۳۴۶۸۴ و ۰۲۱۸۶۰۱۵۵۹۱ تماس حاصل فرمایید.