بررسی درمان جدید اختلال پرخوری: متد روان درمانی: Behaviorial weight loss therapy (BWL) و داروی Naltrexone-bupropion به صورت ترکیبی

درمان جدید اختلال پرخوری

درمان جدید اختلال پرخوری: یک مطالعه جدید مزایای یک رفتار درمانی و یک داروی ترکیبی را نشان می دهد.

رفتار درمانی (Behavioral weight loss therapy (BWL)) کاهش وزن می تواند به افراد مبتلا به اختلال پرخوری کمک کند تا پرخوری را متوقف کنند و وزن خود را کاهش دهند.

نالترکسون-بوپروپیون (Naltrexone-bupropion) همچنین ممکن است برای کسانی که دچار اختلال پرخوری هستند مفید باشد.

یک مطالعه جدید نشان می دهد که ترکیب این درمان ها (درمان جدید اختلال پرخوری) ممکن است حتی موثرتر از هر یک به تنهایی باشد.

اختلال پرخوری می تواند باعث رنج قابل توجهی شود. کنترل شدن توسط میل به غذا وحشتناک است و از دست دادن کنترل می تواند افراد را مملو از شرم، گناه و نفرت از خود کند. عواقب پزشکی مانند افزایش وزن بیش از حد، دیابت و کلسترول بالا می تواند مخرب باشد.

این اختلال برای درمان نیز چالش هایی ایجاد می کند. درمان شناختی رفتاری و بین فردی از پایه های اصلی درمان روان درمانی است. Vyvanse تنها دارویی است که توسط FDA برای اختلال پرخوری تایید شده است. با این حال، این دارو یک محرک و دارای پتانسیل سوء مصرف است و می تواند ضربان قلب و فشار خون را افزایش دهد.

توپیرامات همچنین پرخوری را کاهش می دهد و باعث کاهش وزن می شود، اما می تواند باعث خواب آلودگی و عوارض جانبی شناختی شود. مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) می توانند پرخوری را کاهش دهند اما به طور کلی باعث کاهش وزن نمی شوند. بسیاری از مردم با وجود درمان های موجود به مبارزه ادامه می دهند.

یک مطالعه جدید در راستای درمان اختلال پرخوری

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد راه‌های درمان جدید اختلال پرخوری، محققان دو روش درمانی را انتخاب کردند که برای چاقی ایجاد شده است اما در افراد مبتلا به اختلال پرخوری به خوبی مطالعه نشده است: درمان کاهش وزن رفتاری Behavioral weight loss therapy (BWL)   و Naltrexone-bupropion نالترکسون-بوپروپیون.

Behavioral weight loss therapy (BWL)   یک رفتار درمانی است که برای یادگیری به آموزش سطح بالاتر نیاز ندارد، به طور گسترده برای کاهش وزن مورد مطالعه قرار گرفته است و در کمک به کاهش وزن افراد دارای اضافه وزن موثر است. چند مطالعه کوچک همچنین نشان داده اند که این درمان می تواند پرخوری را برای افراد مبتلا به اختلال پرخوری کاهش دهد و در عین حال از کاهش وزن نیز حمایت کند، با مطالعات نشان می دهد که تا ۷۴ درصد میزان بهبودی برای پرخوری و ۵٫۱ درصد برای کاهش وزن است.

Behavioral weight loss therapy (BWL) دستی است و ماژول‌های آن ساده هستند و شامل هدف‌گذاری، نظارت بر مصرف غذا و فعالیت، کنترل محرک برای کاهش محرک‌ها و حل مشکل است. کاهش متوسط کالری به ۱۵۰۰ کالری در روز، بهبود کیفیت تغذیه، از جمله کاهش چربی و فعالیت بدنی ۳۰ دقیقه ای پنج بار در هفته را تشویق می کند.

Naltrexone-bupropion نالترکسون-بوپروپیون یک قرص ترکیبی است که توسط FDA برای درمان چاقی تایید شده است و نشان داده شده است که باعث کاهش وزن متوسط تا ۶ کیلوگرم (۲۷ پوند) می شود. مزایای این دارو نسبت به برخی از قرص های کاهش وزن دیگر شامل کاهش وزن بیشتر (در مقایسه با اورلیستات و لیراگلوتید) است. نکات منفی این است که نمی‌توانید آن را با قرص‌های ضد درد اپیوئیدی مصرف کنید و خطر افزایش کمی برای افزایش فشار خون، ضربان قلب، تشنج و التهاب کبد را به همراه دارد. همچنین دارای هشدار جعبه سیاه برای افزایش خطر خودکشی است. برخی از افراد علائم افسردگی را تجربه می کنند. این دو دارو با هم برای افزایش فعالیت نورون های پرو-اپیوملانوکورتین عمل می کنند که باعث کاهش اشتها می شود.

مطالعه درمان اختلال پرخوری

در این مطالعه، ۱۳۶ فرد مبتلا به اختلال پرخوری (۸۰ درصد زن، میانگین سنی ۴۷ سال، میانگین شاخص توده بدنی ۳۷) به طور تصادفی در یکی از چهار گروه: دارونما، نالترکسون-بوپروپیون، BWL  به علاوه دارونما، و BWL به علاوه نالترکسون-بوپروپیون قرار گرفتند. (۳۲ میلی گرم در روز نالترکسون و ۳۶۰ میلی گرم در روز بوپروپیون، هر دو با رهش مداوم) به مدت ۱۶ هفته.

نتایج پرخوری نتایج امیدوارکننده‌ای را برای هر دو درمان نشان داد: ۳۱ درصد پرخوری را با دارو متوقف کردند، ۳۷ درصد با BWL به همراه دارونما، ۵۷ درصد از افراد در گروهی که هر دو درمان فعال را دریافت کردند، و تنها ۱۸ درصد تنها با دارونما متوقف شدند.

هم دارو و هم درمان برای کاهش وزن موثر بودند. در حالی که تنها ۱۲ درصد بیش از ۵ درصد از وزن بدن خود را در گروه دارونما از دست دادند، ۱۹ درصد تنها با میانجیگری بیش از ۵ درصد، ۳۱ درصد با BWL و دارونما، و ۳۸ درصد با دریافت هر دو درمان فعال، بیش از ۵ درصد وزن خود را از دست دادند.

آزمایش‌های آماری نشان داد که دارو برای بهبودی ناشی از پرخوری به طور قابل‌توجهی مؤثرتر از دارونما بود، و  BWL  برای پرخوری و کاهش وزن به طور قابل‌توجهی مؤثرتر از بدون BWL بود.

نتیجه گیری

اگرچه هر دو درمان امیدوارکننده هستند، به ویژه BWL  که اثرات آماری معنی‌داری بر وزن بدن و پرخوری در این مطالعه نشان داد – برای کسانی که فکر می‌کنند از یکی یا هر دوی این درمان‌ها برای بیماران خود استفاده کنند، احتیاط‌هایی وجود دارد.

با توجه به نالترکسون-بوپروپیون، در مطالعات قبلی در مورد چاقی، میزان ترک مصرف طولانی مدت این دارو بالا بوده و تقریباً به ۵۰ درصد می رسد. بعد از یک سال درمان این در مورد سایر داروهای کاهش وزن نیز صادق است، که ممکن است کاهش وزن پایدار را برای بسیاری از افراد فراهم نکنند. نرخ موفقیت بلندمدت برای BWL نیز به خوبی تثبیت نشده است.

برای افراد مبتلا به اختلال پرخوری، افزایش مجدد وزن پس از کاهش وزن می‌تواند خطرناک باشد: وزن با پرخوری به سرعت بازمی‌گردد و افراد ممکن است در چرخه رژیم غذایی یویو گرفتار شوند. این مطالعه تنها ۱۶ هفته بود و ما هنوز نمی دانیم که نتایج بلندمدت هر دو درمان برای افراد چه خواهد بود.

از جنبه مثبت، این درمان ها ممکن است چیز جدیدی را ارائه دهند که این رشته به شدت به آن نیاز دارد. اختلال پرخوری اغلب در برنامه های اختلال خوردن که کاهش وزن را به عنوان هدف تشویق نمی کنند، درمان می شود. اگرچه کاهش وزن از روی جدول می تواند به افراد کمک کند تا پرخوری را متوقف کنند، این رویکرد می تواند برای افرادی که به عنوان مثال دارای عواقب پزشکی جدی ناشی از سایزهای بالاتر بدن هستند، ایده آل نباشد. BLW و نالترکسون-بوپروپیون، به تنهایی یا ترکیبی، ممکن است بتوانند به افراد در کاهش پرخوری و کاهش وزن در همان زمان کمک کنند.

به نظر می رسد امیدوارکننده باشد که هم درمان رفتاری کاهش وزن و هم نالترکسون-بوپروپیون می توانند انتخاب های درمانی معقولی برای افرادی که در تلاش برای بهبودی از اختلال پرخوری هستند در نظر گرفته شوند.

لطفا جهت دریافت خدمات روان شناسی و مشاوره با شماره های ۰۹۰۱۰۱۳۴۶۸۴ و ۰۲۱۸۶۰۱۵۵۹۱ تماس حاصل فرمایید.